Hulkamania
Profesjonalny wrestling jest od wielu lat znamiennym elementem amerykańskiej popkultury. Nie sposób zrozumieć fenomenu tego zjawiska i jego zasięgu bez przyjrzenia się ewolucji tego pseudosportu, który nadal fascynuje miliony entuzjastów zarówno w tym kraju, jak i poza jego granicami. Profesjonalny wrestling przeżywał apogeum swojej popularności w latach 80. i 90. ubiegłego stulecia. Dla wielu Amerykanów różnych generacji sztandarową postacią zawodowego wrestlingu jest Hulk Hogan.
Legendarny „zapaśnik”, pięćdziesięciosześcioletni dziś Hogan przyjeżdża 29 października br. do Chicago, gdzie w księgarni Bordes Books & Music przy 830 N. Michigan Ave o godzinie 19.00 będzie podpisywał swoją książkę My life outside the ring. Zapaśnictwo jako dyscyplina sportowa przywędrowało do Stanów Zjednoczonych z Europy. Pierwsze walki w zawodowym zapaśnictwie odnotowano w Ameryce już w latach 1860-1870. Pierwsi „zawodowcy” w zapasach byli objazdowymi zawodnikami, walczącymi na jarmarkach, występach cyrkowych, różnego rodzaju karnawałach i festynach. W tym okresie, jak również na początku XX wieku, zapaśnictwo jako sport było najbardziej spopularyzowane w stanach środkowego zachodu (Midwest), wśród etnicznych społeczności imigrantów z Polski, Niemiec, Czech, Węgier, Grecji czy krajów skandynawskich. Członkowie tych społeczności kontynuowali tradycje sportu zapaśniczego bardzo popularnego w ich rodzimych krajach. Pod koniec XIX i na początku XX wieku zapasy były na gruncie amerykańskim drugim najbardziej popularnym sportem, tuż po bejsbolu. Popularność sportowego współzawodnictwa w zapasach zaowocowała w tych czasach powstaniem zapaśniczych klubów sportowych, programów zapaśniczych w szkołach średnich i na amerykańskich uniwersytetach – te tradycje kultywowane są do dnia dzisiejszego. Nasi rodacy: Jan Stanisław Cyganiewicz (pseudonim „Zbyszko”) i Władysław Kowalski zapisali się złotymi zgłoskami w historii amerykańskiego profesjonalnego wrestlingu. Cyganiewicz w 1906 roku w Paryżu wywalczył mistrzostwo świata w stylu klasycznym, pokonując Rosjanina Ivana Poddubnego. Po tym sukcesie przybył w 1909 roku do Stanów Zjednoczonych na walkę z niepokonanym od trzech lat mistrzem świata Amerykaninem Frankiem Gotchem. Ich godzinna walka zakończyła się remisem, co ugruntowało pozycję Polaka w światowym zawodowym wrestlingu. Urodzony w Windsor w Kanadzie w rodzinie polskich emigrantów Edward Walter Spulnik, który później zmienił nazwisko na Władek Kowalski (pseudonim „Killer”) walczył na zawodowym ringu w latach 1947-1977. Zarówno Cyganiewicz, jak i Kowalski po zakończeniu kariery zawodniczej zajęli się trenowaniem przyszłych mistrzów w amerykańskim wrestlingu. Obaj zostali przyjęci w 2003 roku do Professional Wrestling Hall of Fame z siedzibą w miasteczku Amsterdam w stanie Nowy Jork. Obu zapaśników przyjęto również do National Polish-American Sports Hall of Fame z siedzibą w Hamtrack w stanie Michigan – Cyganiewicza w 1983 roku, a Kowalskiego w roku 2007.
Do lat 20. ubiegłego wieku zawodowe zapasy były uważane w Stanach Zjednoczonych za prawdziwy sport. Po tym okresie zawodowe walki zapaśnicze stały się widowiskami teatralnymi, w których czyste współzawodnictwo sportowe przestało mieć rację bytu. Dla krytyków tych przedstawień stało się jasne, że zapaśnicze walki odbywają się zgodnie z wcześniej napisanym scenariuszem, co wyraźnie odróżniało je od walk pięściarskich czy zawodów w zapasach amatorskich. Żaden ze współczesnych zawodowych zapaśników ani promotorów tych walk nie próbuje nawet zaprzeczyć, że wyniki tych „pojedynków” są ustalone przed ich zakończeniem. W 1887 roku odbyły się pierwsze amerykańskie mistrzostwa w tzw. wolnej amerykance, The American Catch-as-Catch Can Championship. Wkrótce potem wiele innych grup promocyjnych próbowało kreować swoje własne mistrzostwa o zasięgu ogólnokrajowym. Doprowadziło to do chaosu, któremu kres położyła unifikacja kilku niezależnych dotychczas grup promocyjnych. Powstałe w 1948 roku Narodowe Stowarzyszenie Zapaśnicze (National Wrestling Alliance NWA) pod wodzą Lou Thesza próbowało zunifikować kilka światowych mistrzostw w jedne zawody, których zwycięzca nosiłby tytuł Mistrza Świata Wagi Ciężkiej. Wysiłki prezydenta NWA nie do końca zakończyły się sukcesem. Niektórzy z promotorów zapaśniczych walk w dalszym ciągu przeprowadzali własne mecze o tytuły mistrzowskie, nie chcąc stracić popularności wśród swoich kibiców. W latach 1950-1970 nastąpił gwałtowny wzrost popularności zawodowego wrestlingu w USA, do czego przyczyniły się w znacznym stopniu transmisje telewizyjne. W latach 1948-1955 wszystkie trzy krajowe stacje telewizyjne transmitowały mecze czy pokazy zawodowego wrestlingu (wrestling shows). Koniec lat 50. aż do końca lat 70., mimo wzrostu popularności, charakteryzował się pogłębieniem chaosu organizacyjnego w amerykańskim wrestlingu. Powstały nowe federacje zapaśnicze nie godzące się na supremację NWA: American Wrestling Association (AWA) i World Wide Wrestling Federation (WWWF), która przekształciła się 1979 roku w World Wrestling Federation (WWF). Mimo tego organizacyjnego bałaganu amerykański wrestling zanotował w latach 80. największą popularność, szczególnie wśród amerykańskiej młodzieży i dzieci. Właściciel federacji WWF Vince McMahon zrewolucjonizował zawodowy wrestling, używając do określenia telewizyjnych pokazów wrestlingu nowego wyrażenia – sportowa rozrywka (sport entertainment), przyznając jednocześnie publicznie, że amerykański wrestling nie jest prawdziwym sportem i zwiększając jego wpływ na dzieci poprzez eksponowanie nowych, atrakcyjnych dla nich charakterów, wśród których dominującą rolę zaczął odgrywać Hulk Hogan.
Terry Gene Bollea, bo tak faktycznie nazywa się Hogan, zainteresował się profesjonalnym wrestlingiem stosunkowo późno, bo dopiero w wieku 16 lat. Terry początkowo interesował się muzyką, przez kilka lat grał na gitarze basowej w kilku lokalnych grupach rockowych, był też dobrze zapowiadającym się bejsbolistą. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia uniwersyteckie na University of South Floryda, ale wkrótce zrezygnował z nauki i zaczął spędzać dużo czasu w lokalnej siłowni. Tam też poznał zawodowego zapaśnika Mike'a Grahama i jego ojca Eddie'go, prezydenta National Wrestling Alliance, który zafascynowany posturą i świetnymi warunkami fizycznymi Bollei, przekonał go, aby ten spróbował swoich sił w wrestlingu. W 1976 roku Terry Bollea poznał słynnego japońskiego trenera Hiro Matsudę, który na pierwszym treningu ... złamał mu nogę. Niezrażony tym niepowodzeniem Bollea po roku przygotowań pod okiem Matsudy, rozpoczął swoją, trwającą do dnia dzisiejszego karierę profesjonalnego zapaśnika. Kiedy w 1979 roku Bollea poznał szefa World Wrestling Federation Vincenta McMahona, ten przekonał go, aby występował na zapaśniczym ringu, używając irlandzkiego nazwiska Hogan. W kolejnych pojedynkach Terry walczył już jako Hulk Hogan i chociaż później używał również innych pseudonimów, to pod tym nazwiskiem jest najlepiej rozpoznawany przez miliony swoich wielbicieli w różnych zakątkach naszego globu (Stany Zjednoczone, Kanada, Japonia, Południowa Afryka, Australia i wiele innych krajów). Jednym z przykładów popularności Hogana w latach 80. była rekordowa liczba widzów 93,173 na stadionie Pontiac Silverdome w Detroit w 1987 roku, podczas jego walki z mierzącym siedem stóp cztery cale i ważącym ponad 500 funtów francuskim zapaśnikiem Andre the Giant (Andre Rousimoff). Miarą popularności Hogana wśród amerykańskich dzieci może być fakt, że w 2008 roku był on honorowym gościem, „królem” dorocznej parady karnawałowej w Nowym Orleanie, podczas której rozrzucał monety (doubloons) ze swoją podobizną. Hogan został uhonorowany uczestnictwem w paradzie, ponieważ od wielu lat w plebiscycie nieuleczalnie chorych dzieci, którymi opiekuje się charytatywna fundacja Make-A-Wish Foundation, spotkanie z Hoganem jest najbardziej pożądanym życzeniem dzieci. Podczas pobytu w Nowym Orleanie Hogan odwiedził szpital dziecięcy w tym mieście.
Popularność Hogana na zapaśniczym ringu otworzyła mu również drogę do kariery filmowej. W latach 1982-2001 Hogan wystąpił w kilku filmach i serialach telewizyjnych: Rocky III (1982), No Holds Barred (1989), Suburban Commando (1991), Mr. Nanny (1993), Thunder in Paradise (1994), Santa with muscles (1996), The Ultimate Weapon (1997), 3 Ninjas: High Moon at Mega Mountain (1998), Walker Texas Ranger (2001), Kids Against Crime (1995). Hogan występował również ze swoją rodziną w reality show Hogan Knows Best, był także gospodarzem prowadzącym serial NBS American Gladiator (2005).
10 lipca 2009 roku Hulk Hogan przybył do Chicago, gdzie na stadionie Toyota Park w Bridgeview spotkał się z tysiącem swoich fanów. Spotkanie to przygotowywał nowy agent Hogana, Amerykanin polskiego pochodzenia z Chicago, Chris Sander. Chris przygotowuje także kolejne spotkanie Hogana z fanami w chicagowskiej księgarni Borders Books & Music w dniu 29 października br. Kolejnym, znacznie poważniejszym wyzwaniem dla nowego agenta Hogana było przygotowanie serii pokazów zapaśnika na terytorium Australii w Melbourne – 21 listopada, Perth – 24 listopada, Brisbane – 26 listopada, Sydney – 28 listopada.
