Bomba w górę – „konie” poszły…
Już wiadomo, że 10 maja br. Polacy wybierać będą nowego prezydenta RP. Zostanie nim dotychczasowy prezydent, Bronisław Komorowski, czy ktoś inny? – oto jest pytanie. Na razie 6 lutego br. Rada Krajowa Platformy Obywatelskiej udzieliła formalnego poparcia obecnemu prezydentowi, co uznano za oficjalną jego konwencję. Bronisław Komorowski powiedział na niej: „Pragnę być kandydatem obywatelskim z waszym poparciem, z poparciem Platformy Obywatelskiej”. Mówił też o polityce zagranicznej, dalszym pobudzaniu gospodarki i podkreślił, iż jego priorytetem jest i będzie obronność. Ale oparcie się na PO oznacza, że ponosić on będzie współodpowiedzialność za wszystkie działania rządów premierów: Donalda Tuska i Ewy Kopacz. To inauguracyjne spotkanie trwało kilkadziesiąt minut i wystąpili na nim jedynie Bronisław Komorowski i Ewa Kopacz. Powszechnie uważa się, że wystąpienie było nudne, w dodatku przeczytane z kartki.
Dzień po Komorowskim, na konwencji Prawa i Sprawiedliwości, wystąpił 42-letni dr prawa z Uniwersytetu Jagiellońskiego, europoseł Andrzej Duda, który – trudno było tego nie zauważyć (naszą redakcję również zaproszono) – bez reszty porwał sobą zgromadzonych działaczy i sympatyków. Przedstawił się jako człowiek młody, odważny, dynamiczny, empatyczny, który zamierza kontynuować politykę Lecha Kaczyńskiego i idzie w tej kampanii z hasłem „Przyszłość ma na imię Polska”. „Nie będę siedział pod żyrandolem, mam za dużo energii” – zapowiedział i w sposób jasny i rzeczowy przedstawił, czym chciałby jako prezydent się zajmować: godnie i czujnie pełnić funkcję arbitra we wszystkich ważnych i drażliwych społecznych sprawach (tu wskazał na mające aktualnie miejsce protesty górników i rolników); w trybie pilnym wprowadzić ustawę o ochronie polskiej ziemi przed uwolnieniem obrotu gruntami w 2016 roku; nie dopuścić do prywatyzacji Lasów Państwowych; odwrócić reformę emerytalną wydłużającą do 67 lat wiek emerytalny dla kobiet i mężczyzn; zarządzić powstanie Narodowej Rady Rozwoju z udziałem ekonomistów, samorządowców i innych, którzy „naprawdę znają się na różnych dziedzinach życia publicznego”; uczynić wszystko, żeby Polacy więcej nie musieli jeździć za chlebem po świecie, a ci, którzy już tam są, by jak najszybciej do kraju powrócili.
Powyższe przemówienie Duda mówił z głowy. Było ono wielokrotnie przerywane przez skandowanie: „Andrzej Duda – to się uda!”. Nad głowami zgromadzonych powiewały biało-czerwone flagi, falowały plakaty z podobizną kandydata na prezydenta, transparenty, a wśród nich dało się też zauważyć taki: „Polonia – my też!” Było kolorowo, odczuwało się podniecenie, wyraźnie grały emocje i nieodparta chęć naprawy Polski. Takie obrazki zauważyć można tylko podczas organizowanych konwencji prezydenckich za Wielką Wodą. W pierwszym rzędzie wielkiej hali wynajętej na konwencję siedzieli: prezes PiS Jarosław Kaczyński, żona i córka kandydata PiS oraz jego rodzice. Obecny był także lider Solidarnej Polski Zbigniew Ziobro i Polski Razem Jarosław Gowin.
Konwencje PO i PiS pokazały, że najbliższe wybory rozstrzygną między sobą te właśnie partie: zwolennicy tradycji narodowej, porządku i społecznej solidarności z europejskimi postępowcami. Tym razem lepiej wypadł Andrzej Duda, ale to wciąż Bronisław Komorowski tkwi na stanowisku i zapewne zrobi wszystko, żeby było tak dalej. Jednakże o fotelu w Belwederze marzą też inni kandydaci, także i tacy, o których można powiedzieć: zgrywusy…
Może nie należałoby się tak wyrażać o kandydacie PSL-u (obecnym koalicjancie rządowym), również młodym i zdolnym samorządowcu, Adamie Jarubasie, który jednak, gdyby doszło do drugiej tury wyborów, z pewnością nie zawahałby się poprzeć obecnego prezydenta. No i o socjologu, Pawle Kukizie, który choć jest tylko nader znanym piosenkarzem, to polityką zajmuje się od dawna, działalność publiczną traktuje jak swój „krzyż” i powiada, że jest prawicowcem o lewicowym sercu. Reszta kandydatów, jak zauważa większość opinii publicznej, wydaje się tylko politycznym folklorem.
Do nich to, ani chybi, można zaliczyć Janusza Korwin-Mikkego, zwolennika monarchii, znanego i wybitnego politycznego lawiranta, Janusza Palikota, wzbudzającą z racji swej nieprzeciętnej urody chyba najwięcej emocji kandydatkę SLD, 36-letnią Magdalenę Ogórek, albo nazywającą się po zmianie płci Anną Grodzką kandydatkę Zielonych.
Mówiąc językiem klasyka: oj, będzie się działo!… Podzieleni – jak to w demokracji bywa – na czynniki pierwsze politycy, kręgi opiniotwórcze, dziennikarze różnych opcji: konserwatyści, republikanie, liberałowie, lewicowcy, lewacy, zieloni, zwolennicy ruchu LGBT ostro ruszą do boju. Zaczną się napastować, przekrzykiwać, obrażać, dozwolone będą wszystkie chwyty. Zacznie się ostra walka o Polskę i jej kształt, ale tak naprawdę, to w większości o własny lepszy byt: utrzymanie bądź zdobycie dopiero dobrego etatu lub innych materialnych korzyści, jak to się dzieje zawsze. Bowiem w urzędzie prezydenckim parę setek tych urzędników jednak pracuje. Wybitny polski historyk, prof. Andrzej Nowak, widzi to tak: „To jest część naszej ludzkiej natury – szukamy zaspokojenia swoich potrzeb, realizacji swojego interesu. Tylko że Polska znalazła się w takim punkcie, iż tego rodzaju nastawienie jest sprzeniewierzeniem najbardziej podstawowemu obowiązkowi wobec swojego kraju. I my, obywatele i wyborcy, dłużej na tego rodzaju postawę nie możemy pozwolić”. A w tej walce chodzić będzie też i o to, żeby broń Panie Boże nie przegrać, gdyż za następne pięć miesięcy rozpoczną się kolejne wybory parlamentarne, więc ten, który późną wiosną wygra, będzie miał olbrzymi wpływ na kształt i wynik wyborów jesiennych.
Źródło: Informator Warszawski
