Polska Pokaż wszystkie »

Jesienią w Polsce odbędą się wybory prezydenckie. Prawdziwa kampania wyborcza rozpocznie się w maju już teraz wiemy, kto będzie ubiegał się o najwyższy urząd w państwie. Niezależnie od tego ilu oryginałów zgłosi chęć udziału w wyborach, barierą nie do przejścia okaże się dla nich zebranie odpowiedniej ilości podpisów.

Walka o zwycięstwo rozstrzygnie się między kandydatem Platformy Obywatelskiej, gdzie trwają prawybory, Lechem Kaczyńskim, Andrzejem Olechowskim i Jerzym Szmajdzińskim. Lechowi Kaczyńskiemu nieco głosów odebrać może z prawej strony Marek Jurek. Koniec, kropka. Nikt inny nie włączy się do tej rywalizacji. Aktualne sondaże pokazują, że zdecydowanym faworytem będzie kandydat PO, a więc Bronisław Komorowski lub Radosław Sikorski. Obecny prezydent, jeśli awansuje do II tury, sondażowo przegrywa z każdym z konkurentów. Popatrzmy, kto chciałby zamieszkać w Pałacu Prezydenckim.

1.Radosław Sikorski

Urodził się 23 lutego 1963 roku w Bydgoszczy. W marcu 1981 roku po pobiciu przez funkcjonariuszy SB przewodniczącego bydgoskiej Solidarności Jana Rulewskiego stanął na czele uczniowskiego komitetu strajkowego w I LO w Bydgoszczy. Po ukończeniu liceum wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie uzyskał tytuł magistra uniwersytetu w Oxfordzie. Specjalizował się w filozofii i naukach politycznych.

W latach 1986-1989 pracował jako korespondent prasy brytyjskiej w Afganistanie, Angoli i byłej Jugosławii. W 1987 roku otrzymał prestiżową nagrodę World Press Photo za serię zdjęć rodziny afgańskiej zabitej przez radzieckie lotnictwo. Publikował w czołowych gazetach jak Wall Street Journal, The Spectator, National Review i wielu innych. Jest autorem wielu książek. Jego praca „Prochy Świętych”, opowiadająca o walce Afgańczyków z radziecką agresją, została przetłumaczona na kilkanaście języków.

Przebywając w Londynie, poznał się ze swoją żoną Anne Applebaum, jedną z czołowych, amerykańskich publicystek, laureatką nagrody Pulitzera, za książkę „Gułag”. Jej felietony publikowane w Washington Post mają ogromny wpływ na kształtowanie poglądów amerykańskiej elity politycznej i intelektualnej. To z pewnością jedna z najbardziej wpływowych kobiet w USA. Za swoją pierwszą książkę Between East and West (Między Wschodem a Zachodem) otrzymała w 1996 nagrodę im. Adolpha Bentincka.

Sikorski w 1992 w rządzie Jana Olszewskiego pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej, opowiadał się za szybką integracją Polski ze strukturami NATO.  Od 1października 1992 do 17 lutego 1995 Wojskowe Służby Informacyjne zainteresowane podwójnym obywatelstwem i wiążącym się z tym ryzykiem podwójnej lojalności inwigilowały Radosława Sikorskiego, nadając akcji kryptonim „Szpak”. Teczka z materiałami zgromadzonymi w czasie akcji „Szpak” została odtajniona i upubliczniona przez Radosława Sikorskiego w 2006. Zbieranie przysłowiowych haków na Sikorskiego, to zapewne jeden z większych skandali w III RP. W latach 1998–2001 w rządzie Jerzego Buzka był wiceministrem spraw zagranicznych. 25 września 2005 został wybrany do Senatu jako kandydat Komitetu Wyborczego Prawa i Sprawiedliwości w okręgu bydgoskim. 31 października 2005 został zaprzysiężony na ministra obrony narodowej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, a 14 lipca 2006 w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. 5 lutego 2007 podał się do dymisji. W mediach jako przyczynę dymisji sugerowano konflikt z szefem Służby Kontrwywiadu Wojskowego Antonim Macierewiczem. Sikorski rozstał się z PiS, choć formalnie nigdy nie należał do tego ugrupowania.

12 września 2007 ogłosił, że będzie kandydował do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej z okręgu bydgoskiego. W wyborach, które odbyły się 21 października tego samego roku, otrzymał 117 219 głosów i zdobył mandat posła na Sejm VI kadencji. 2 grudnia 2007 wstąpił do PO. Wcześniej, 16 listopada tego roku, został powołany na stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Donalda Tuska.

Sucha biografia nie oddaje w pełni zalet Sikorskiego. Jest znakomitym znawcą stosunków międzynarodowych. Należy do zwolenników europejskiej integracji i bliskich związków Polski ze Stanami Zjednczonymi. Sikorski doskonale zna współczesny świat, posiada rozległe kontakty, zaś jego inteligencja, wykształcenie i wiedza powodują, że jak mało kto nadaje się do roli prezydenta. Z pewnością w prawyborach w PO odda na niego swoje głosy wielu młodszych członków ugrupowania.

2. Bronisław Komorowski

Konkurentem Sikorskiego w wewnętrznych prawyborach PO jest Bronisław Komorowski, który urodził się 4 czerwca 1952 roku w Obornikach Śląskich w rodzinie hrabiów Komorowskich herbu Korczak. To rodzina o silnych tradycjach niepodległościowych i ziemiańskich. Jest synem hrabiego Zygmunta Leona Komorowskiego, który był profesorem afrykanistyki i Jadwigi z Szalkowskich. To jedyny arystokrata w gronie kandydatów na urząd prezydenta.

W czasach PRL działał w opozycji demokratycznej jako podziemny wydawca, współpracował między innymi z Antonim Macierewiczem przy wydawaniu miesięcznika „Głos”. W 1980 został skazany razem z działaczami Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela na karę miesiąca pozbawienia wolności za zorganizowanie w dniu 11 listopada 1979 manifestacji (rozprawie przewodniczył sędzia Andrzej Kryże). W latach 1980–1981 pracował w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ „Solidarność”. 27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. Internowany w czasie stanu wojennego.

Karierę w wolnej Polsce rozpoczynał jako dyrektor gabinetu Aleksandra Halla, ministra bez teki w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Był wiceministrem obrony narodowej w rządach Mazowieckiego, Bieleckiego i Suchockiej. Należał do Unii Demokratycznej. Potem wraz z Hallem i Janem Rokitą utworzył Stronnictwo Ludowo-Konserwatywne, które wstąpiło do Akcji Wyborczej Solidarność. Od 2001 roku jest członkiem zarządu krajowego PO. Był wicemarszałkiem Sejmu, a potem marszałkiem. Głosi poglądy liberalno-konserwatyne. Wraz z żoną Anną posiada pięcioro dzieci. Jako katolik opowiedział się jednak ostatnio za dopuszczeniem stosowania metody in vitro.

3. Lech Kaczyński

Lech Kaczyński urodził się 18 czerwca 1949 w Warszawie wraz z bratem bliźniakiem Jarosławem. Zaczynał nietypowo, bo jeszcze jako dziecko wraz z bratem zagrał w filmie: „O dwóch takich, co ukradli księżyc”. Nie został jednak aktorem tylko politykiem.

Jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1971–1997 był pracownikiem naukowym w Katedrze Prawa Pracy Uniwersytetu Gdańskiego. Pracą pt. Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy w 1979 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Gdańskim. W 1990 uzyskał stopień doktora habilitowanego rozprawą pt. Renta socjalna. Był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego (1996–1999), a od 1999 zajmuje takie stanowisko na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Formalnie został urlopowany na czas pełnienia funkcji publicznych.

Od początku pobytu w Gdańsku związał się z opozycją demokratyczną. Po czerwcu 1976 roku bronił robotników zwolnionych z pracy. Publikował w pismach poza zasięgiem cenzury, prowadził szkolenia w zakresie prawa pracy. Był doradcą MKS w trakcie strajku w Sierpniu 1980 roku w Stoczni Gdańskiej. W 1981 został delegatem gdańskiego NSZZ \"Solidarność\" na I Zjazd Krajowy Delegatów związku, gdzie wybrano go członkiem komisji programowej. Przewodniczył zespołowi do spraw uregulowania stosunków z Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą. Odegrał znaczącą rolę w organizowaniu Solidarności po strajkach 1980 roku. W czasie stanu wojennego był internowany w Strzebielinku od grudnia 1981 do października 1982. W drugiej połowie lat 80. był bliskim współpracownikiem Lecha Wałęsy, lidera \"Solidarności\" i późniejszego prezydenta Polski. 16 września 1988 brał udział w rozmowach \"Solidarności\" z przedstawicielami władz w Magdalence pod Warszawą. Od grudnia tego roku należał do Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Od lutego do kwietnia 1989 brał udział w obradach tzw. podstolików powstałych w związku z rozmowami Okrągłego Stołu (gdzie zasiadał w zespole do spraw pluralizmu związkowego). Od kwietnia 1989 wchodził w skład Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ \"Solidarność\".

Był senatorem w Sejmie I kadencji. Od 12 marca 1991 do 31 października 1991 zajmował stanowisko ministra stanu do spraw bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy, nadzorującego pracę Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Z pracy w Kancelarii odszedł po konflikcie z Lechem Wałęsą i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim. 14 lutego 1992 został wybrany przez Sejm na Prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Sześcioletniej kadencji nie ukończył, gdyż w 1995 uchwałami Sejmu (z 26 maja) i Senatu (z 8 czerwca) został odwołany z tego urzędu. 14 czerwca 2000 został powołany przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego na stanowisko ministra sprawiedliwości w rządzie Jerzego Buzka. Kontrowersje wzbudziły jego dyrektywy dla prokuratury w sprawie częstego stosowania tymczasowego aresztowania wobec podejrzanych. Od 2001 roku został szefem partii Prawo i Sprawiedliwość. Był prezydentem Warszawy. W tym czasie krytykowano go za zastój w inwestycjach, brak planów zagospodarowania przestrzennego, czy unieważnianie kolejnych przetargów. Nie uruchomiono zapowiadanej budowy Mostu Północnego czy odbudowy Pałacu Saskiego.

W roku 2005 wybrany został prezydentem Polski. Ideowo bliska jest mu myśl narodowa. Sceptycznie podchodził do pogłębiania europejskiej integracji, długo zwlekał z podpisaniem Traktatu Lizbońskiego. Ogromną wagę przywiązywał do polskiej niezależności w dziedzinie polityki energetycznej.

4. Andrzej Olechowski

Andrzej Olechowski urodził się 9 września 1947 w Krakowie. Był ministrem finansów w 1992 oraz ministrem spraw zagranicznych w latach 1993–1995. Kandydat na Prezydenta RP w 2000, pokonał wówczas między innymi Mariana Krzaklewskiego. Był jednym z trzech założycieli Platformy Obywatelskiej, ale wystąpił z tej partii.

Dorosłe życie po uzyskaniu tytułu doktora nauk ekonomicznych na warszawskiej SGH zaczynał nietypowo. W młodości był kierownikiem artystycznym zespołu Trzy Korony, dziennikarzem radiowym i prezenterem muzyczny programu III Polskiego Radia. Należy do znakomitych znawców muzyki rockowej.  Nie był związany z działaniami opozycji demokratycznej. W 1973 rozpoczął pracę w sekretariacie Konferencji Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD) w Genewie. W latach 1978–1982 kierował Zakładem Analiz i Prognoz w Instytucie Koniunktur i Cen. W latach 1982–1984 ponownie pracował w UNCTAD, zaś w latach 1985–1987 był pracownikiem Banku Światowego. W 1987 powrócił do pracy w Polsce, objął funkcję dyrektora departamentu w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą. W 1989 brał udział w obradach „okrągłego stołu\" po stronie rządowej w zespole ds. gospodarki i polityki społecznej. W 1989 roku został I wiceprezesem NBP. Funkcję tę pełnił do roku 1991.

Oprócz funkcji rządowych Olechowski po 1989 roku był aktywny na niwie gospodarczej. Zasiadał lub zasiada w kilku ważnych radach nadzorczych. Działa we władzach instytucji społecznych, takich jak Międzynarodowe Centrum Rozwoju Demokracji, Instytut Studiów Wschodnich, Klub Wschodni, Fundacja im. Stefana Batorego czy Instytut Spraw Publicznych, Komisji Trójstronna. Wykładał m.in. na Uniwersytecie Jagiellońskim, Akademii Teologii Katolickiej oraz Collegium Civitas. Jest autorem wielu publikacji z zakresu gospodarki i polityki zagranicznej. To oprócz Sikorskiego kandydat doskonale znający stosunki międzynarodowe, posiadający rozliczne kontakty, co wynika z faktu zasiadania w wielu formalnych i nieformalnych międzynarodowych gremiach.

Pozostali dwaj kandydaci liczą się juz mniej w tej rozgrywce, wspomnijmy jednak o nich dla porządku.

5. Jerzy Szmajdziński

Jerzy Szmajdziński urodził się 9 kwietnia 1952 we Wrocławiu. Poseł na Sejm w latach 1985–1989 i ponownie nieprzerwanie od 1991 (I, II, III, IV, V i VI kadencji), wicemarszałek Sejmu VI kadencji, były minister obrony narodowej, związany z SLD. Kandydat tej partii. Obecnie poparcie dla Szmajdzińskiego oscyluje w granicach 5% i pewnie już zbytnio nie urośnie.

6. Marek Jurek

Marek Jurek, były marszałek Sejmu nie ma żadnych szans na wybór, ale może odebrać z prawej strony nieco głosów Lechowi Kaczyńskiemu. Urodził się w 1960 roku. W czasach komunizmu karierę zaczynał w Ruchu Młodej Polski. Był członkiem władz Niezależnego Zrzeszenia Studentów.

W 1989 należał do założycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Był wiceprezesem i przewodniczącym rady naczelnej tej partii. W latach 1989–1993 sprawował mandat posła na Sejm X kadencji z listy Komitetu Obywatelskiego i I kadencji z listy Wyborczej Akcji Katolickiej. W Sejmie kontraktowym wspólnie z Janem Łopuszańskim i Stefanem Niesiołowskim współtworzył charakterystyczny wizerunek ZChN. Podczas I kadencji Sejmu był wiceprzewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych.

Od 1995 do 2001 zasiadał w Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji z nominacji Lecha Wałęsy, przewodniczył KRRiT od maja do grudnia 1995. W 2002 roku został wiceprezesem PiS, był marszałkiem Sejmu. Ustąpił ze stanowiska i wystąpił z PiS, gdyż jego zdaniem partia ta w niedostateczny sposób popierała postulat całkowitego zakazu aborcji. Marek Jurek jest publicystą Niedzieli. Opowiada się przeciwko członkostwu Polski w Unii Europejskiej, w swoich publikacjach chętnie nawiązuje do myśli endeckiej. Jego poparcie oscyluje między 1-2 procentami.

Kampania wyborcza z pewnością będzie brutalna, pełna chwytów poniżej pasa. Główna walka rozegra się pomiędzy kandydatem PO a Lechem Kaczyńskim. Jako kandydat ponadpartyjny, z poparciem niewielkiego SD, do walki włączyć się może Andrzej Olechowski. Będzie on atrakcyjny dla wszystkich zmęczonych partyjnymi zmaganiami. Jego kandydatura atrakcyjna będzie także dla wszystkich przywiązanych do liberalnych wartości i wolnego rynku.

Dzisiaj wygląda to tak, jeżeli Lech Kaczyński awansuje do II tury przegra w niej z każdym z konkurentów. Mało prawdopodobne jest, aby sytuacja ta uległa zmianie. Obecny prezydent posiada minimalne szanse na reelekcję. Porażka Kaczyńskiego może rozpocząć proces dekompozycji PiS i poszukiwania nowej formuły na stworzenie opozycji wobec PO już bez przywództwa braci Kaczyńskich. Będzie to chyba najważniejsza polityczna konsekwencja kampanii wyborczej i decyzji Polaków jaką podejmą jesienią tego roku.