Kultura i sztuka Pokaż wszystkie »

Morze przestało być przestrzenią niebezpieczną i złowrogą. Malowniczość poskromiła ten Po raz kolejny wypłynął na morze. Jego błękitno-szafirowa tafla niosła wraz ze statkiem całą jego przyszłość. Tylko on i horyzont. Odległe punkty przyszłości „wpatrywały się” w niego, oczekując jego przybycia. Woda niczym przewodnik wytyczający cel, otaczała nie tylko jego kilkuletni statek, ale i całą zaistniałą wokół przestrzeń. Zabulgotała pod wpływem wiatru, tworząc przed jego oczami okazałą falę. Zdumiony spojrzał raz jeszcze na niesione chłodem arcydzieło wiatru. Trwało tylko chwilę i znikło. Ulotniło się wraz z kolejnym powiewem. Obrócił twarz do słońca, jednak ono nie słuchało jego groźnych spojrzeń domagających się ciepłego dotyku. Wolało grać delikatnie światłem na wielkim błękicie. Zostawiając świetliste iskierki na jego powierzchni. Oniemiał – jego oczom ukazał się najpiękniejszy obraz, jaki w życiu widział żywioł, wyłaniając z niego najpiękniejszy morski obraz.

Tego typu intuicję twórczą możemy dostrzec również w obrazach artysty pracującego pod pseudonimem „Leonardo”. Jacek Lasa, bo o nim tu mowa, zastosował bardzo liryczny sposób przekazu prawdy dotyczącej własnych dzieł. Technika, którą stosuje, zachwyca konkretnym wyrazem oraz zawartą w sobie innowacją. W dynamicznym spotkaniu, w natłoku kresek i barw, powstaje ujednolicona przestrzeń, która przyciąga wzrok nie tylko zastosowaną kolorystyką, ale i żywotnością, jaką prezentuje. Przestrzeń pokazana w dziełach Moje dziewczyny, Folk oraz Abstrakt mn  tętni życiem. Zaklina w sobie metaforę, do której odkrycia zaproszony jest każdy, kto się z nią zetknie. 

Gdzie, zatem tkwi sekret życia ukazany w powyższych dziełach? Odpowiedź jest dość jednoznaczna. Konkluzją jest barwa. Głębia koloru i zastosowanie różnorodnych kontrastów, współgra z dynamiką życia i jego zmiennością. Jednak Lasa na samej przestrzeni się nie zatrzymuje. Tło staje się swoistą materią, z której stopniowo wyłania się ku obserwującemu życie. Widz jest świadkiem jednego z podstawowych życiodajnych aktów – NARODZIN. Te same barwy, które wcześniej budowały tło, stają się częścią składową powstałych na obrazach elementów lub postaci. Ten proces uwidoczniony został w dziele Abstract mn, gdzie zaistniała dynamika twórcza stawia przed widzem przedmioty codziennego użytku – kubek oraz miskę.

Akt stworzenia dopełnia się jednak dalej. Jego kolejne zobrazowanie zauważyć można w dziele Folk. Tym razem z wielobarwnego świata wyłoniła się twórczość. Ta ogólna, artystyczna cecha zawarta została w trzech postaciach muzyków, którzy całkowicie kontrastują z tłem, na którym funkcjonują. Życie nabiera w ten sposób niepowtarzalnego, jednostkowego wymiaru. Staje się indywidualistyczne po to, by za chwilę przybrać wymiar konkretnej jednostki ludzkiej.

Pełną jego personifikację obserwujemy w obrazie Moje dziewczyny. Każda z pokazanych kobiet ma inna barwę, ale prezentuje też inną emocję. Poza różnicą kolorystyki, główne bohaterki dzieła nie różnią się aspektami dotyczącymi wyglądu. Określa je jedynie charakter emocjonalny, jaki prezentują. Dzieło można także potraktować, jako spowolnione ujęcie filmowe. Pokazuje ono jedną kobietę, ale tak dynamiczną, że świat emocji i radości, który niesie, jest na tyle bogaty i żywy, że wypiera pokazane nam wcześniej tło. Daje tym samym potwierdzenie zaistniałej wcześniej tezy, że to już nie żywa dynamika staje się najistotniejsza w świecie, ale człowiek i zawarte w nim życie.

Zapatrzony w przestrzeń zasnął. Zapomniał już pewnie, że świat może być tak piękny. Śnił o krainach, do których zmierzał, do których niosła go błękitna toń wody. Koił swoje pragnienia w marzeniach, które przyszły wraz z głębokim snem. Nie wiedział jeszcze, że największym odkryciem, jakie spotkać może go na nowej ziemi, jest on sam. Pełny życia i dlatego wyjątkowy.