Sport Pokaż wszystkie »

W sobotę, 9 lipca 2011 roku w siedzibie ITHF w Newport, RI, 41–letni Andre Agassi i 66–letnia Fern „Peachy“ Kellmeyer zostali przyjęci do bardzo ekskluzywnego, liczącego  do tej pory zaledwie 218 członków, międzynarodowego klubu znanego pod nazwą International Tennis Hall of Fame, dostępnego wyłącznie dla tych, którzy odnieśli wybitne osiągnięcia w profesjonalnej karierze tenisowej, względnie mieli olbrzymie zasługi w rozwoju tej dyscypliny sportu.

Peachy Kellmeyer była w 1973 roku pierwszą osobą zatrudnioną przez założycielki Stowarzyszenia Kobiecego Tenisa WTA (Women’s Tennis Association), Gladys Heldman i Billie Jean King. Peachy przyczyniła się w dużym stopniu do przekształcenia WTA, z organizacji zarządzającej początkowo 23 krajowymi turniejami z pulą nagród 300 tyś. dolarów, w międzynarodową organizację światowego tenisa, która dzisiaj organizuje ponad 50 turniejów dla kobiet w skali światowej, z łączną pulą nagród przekraczającą 88 milionów dolarów. Studiując w latach 60. na uniwersytecie w Miami, Peachy była pierwszą kobietą, która grała w męskiej tenisowej drużynie uniwersyteckiej I dywizji NCAA. Po objęciu posady trenera uniwersyteckiej drużyny w Miami, Kellmeyer zasłynęła z tego, że zakwestionowała na drodze sądowej decyzję władz NCAA, o nieprzyznawaniu stypendiów sportowych dla kobiet reprezentujących barwy uniwersyteckie w różnych dyscyplinach sportu.

Decyzja sądowa, zgodna z żądaniami Kellmeyer, zrewolucjonizowała kobiecy sport na amerykańskich uniwersytetach, przyznając prawo studentkom uprawiającym wyczynowy sport do stypendiów sportowych. Pracując w WTA, Peachy nieustannie walczyła o zrównanie kobiecych nagród pieniężnych za zwycięstwa turniejowe z nagrodami przeznaczonymi dla mężczyzn. Jej marzenia spełniły się, kiedy w 2007 roku, zarówno na turnieju wimbledonśkim, jak i na turnieju Rolanda Garrosa w Paryżu, po raz pierwszy w historii tych turniejów zrównano pulę nagród dla mężczyzn i dla kobiet.

Andre Agassi, ostatni Mohikanin z najwspanialszej generacji amerykańskich tenisistów w historii tego sportu, był jednak główną atrakcją sobotnich uroczystości w Newport. Pozostała trójka amerykańskich rówieśników i rywali Agassiego, którzy zapisali się złotymi zgłoskami w historii amerykańskiego i międzynarodowego tenisa, została przyjęta do ITHF kilka lat wcześniej: Jim Courier (2005), Pete Sampras (2007), Michael Chang (2008). Przypomnijmy, że tych czterech muszkieterów amerykańskiego tenisa wywalczyło łącznie 27 mistrzowskich tytułów za zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych. Agassi jest drugim po Samprasie amerykańskim tenisistą pod względem ilości zdobytych mistrzowskich tytułów w turniejach wielkoszlemowych (8): Australian Open (1995, 2000, 2001, 2003), Roland Garros (1999), Wimbledon (1992), US Open (1994, 1999) i jedynym z całej czwórki, który skompletował wszystkie cztery tytuły mistrzowskie wielkiego szlema.

Inne znaczące sukcesy Agassiego w 21–letniej karierze profesjonalnego tenisisty to: pierwsze miejsce w rankingu ATP utrzymywane przez 101 tygodni, złoty medal olimpijski wywalczony na Igrzyskach w Atlancie w 1996 roku, ATP Tour Championships — Singles Champion w 1990 roku, reprezentowanie USA w rozgrywkach Pucharu Daviesa ( Davies Cup): 1998–1993, 1995, 1997–1998, 2000, 2005 (amerykańska drużyna dwukrotnie z udziałem Andre Agassiego wywalczyła tytuł mistrzowski w 1990 i 1992 roku). Rekord Agassiego w rozgrywkach o puchar Daviesa wynosił 30:6, w 21–letniej karierze w ATP Tour Agassi wygrał 60 turniejów, zanotował też rekord zwycięstw i porażek w ATP Tour — 870:274.

Sportowe sukcesy Andre Agassiego na tenisowych kortach tylko częściowo charakteryzują postać idola milionowej rzeszy kibiców tenisa na świecie. 18–letnia studentka uniwersytetu Concordia w kalifornijskiej Irvine, która prezentowała zasługi Agassiego w przemówieniu wygłoszonym do zgromadzonej na  tenisowym stadionie kilkutysięcznej rzeszy kibiców i uczestniczących w uroczystościach zaproszonych gości podkreśliła: „Jestem głosem jednego z wielu dzieci, których życie zostało zmienione przez jedną osobę”. W 1994 roku Andre Agassi założył fundację „Andre Agassi Foundation for Education”. W niedługim czasie Andre wraz ze swą żoną Steffi Graf byli w stanie uzbierać 150 milionów dolarów, które przeznaczono na edukację dzieci pochodzących z zaniedbanych środowisk Las Vegas. Funkcjonująca od 2001 roku Andre Agassi College Preparatory Academy przygotowuje dzieci od wieku przedszkolnego, poprzez szkołę podstawową i średnią, do studiów na amerykańskich uniwersytetach. Simone Rufin jest pierwszą absolwentką tej akademii. Nazywając Agassiego „hometown hero”, wzruszona Simone podkreśliła, że dał on jej i jej kolegom z akademii „narzędzia aby zbudować swoje własne życie” i zachęcił do tego, żeby „nigdy nie zapomnieć o tym, aby samemu w przyszłości pomóc również innym”.

W wielowątkowym, świetnie przygotowanym przemówieniu Andre Agassiego, na szczególną uwagę zasługują słowa skierowane do ojca Mike'a oraz bliskiego przyjaciela i trenera, Jila Reyesa. Wspominając o ojcu i jego niekonwencjonalnych metodach treningu tenisowego (kilkuletni Andre podczas jednego kilkugodzinnego treningu odbijał 2500 piłek wyrzucanych z dużą szybkością przez specjalną maszynę, służącą do doskonalenia techniki tenisowych uderzeń), Andre powiedział: „Od dnia moich urodzin, mój ojciec Mike widział ten dzień w mojej przyszłości i opisywał mi go wiele razy”. Zwracając się bezpośrednio do ojca, Andre zaznaczył: „Tato, kiedy miałem pięć lat powiedziałeś mi, żebym wygrał Wimbledon; kiedy miałem siedem lat, powiedziałeś mi, żebym wygrał wszystkie turnieje wielkoszlemowe; i nie pamiętam już, ile razy mówiłeś mi, abym został przyjęty do ITHF. I kiedy miałem 29 lat, nie wiem czy to pamiętasz, powiedziałeś mi, abym poślubił Steffi Graf. To był najlepszy rozkaz, jaki kiedykolwiek od ciebie otrzymałem. Więc Tato, proszę, nie przestawaj nigdy mówić mi co mam robić”.

Zwracając się do swojego przyjaciela i trenera, Gila Reyesa, Agassi rzekł: „Na początku mojej podróży mój przyjaciel Gil powiedział do mnie — „Andre, ty masz marzenia, a ja mam silne ramiona, więc stań na moich ramionach i sięgnij”. Kończąc tę myśl i swoje przemówienie, jeden z najlepszych tenisistów w historii zwrócił się z przesłaniem do swoich dzieci — dziewięcioletniego syna Jadena i siedmioletniej córki Jaz: „Do moich dzieci, do wszystkich naszych dzieci — stańcie na naszych ramionach, sięgnijcie wyżej, niż my potrafiliśmy, sięgnijcie po swoje marzenia, ponieważ stojąc dzisiaj tutaj, dostępując tego honoru, jestem żywym dowodem, że nie ma marzeń, nie ma podróży, które są niemożliwe do osiągnięcia”.

Wszystkim miłośnikom tenisa polecam link strony internetowej ITHF:  http://www.tennisfame.com/ gdzie można wysłuchać pełnej wersji przemówienia Andre Agassiego, wygłoszonego podczas uroczystości przyjęcia go do ITHF.